การให้อภัยเป็นคุณธรรมอันสูงส่งที่อิสลามได้เรียกร้องให้ยึดถือ เพราะมันชำระหัวใจจากความเคียดแค้นและปลูกความเมตตาในจิตใจ อัลลอฮ์ตรัสว่า:
“จงยึดถือการให้อภัย จงสั่งใช้สิ่งที่ดีงาม และจงเมินเฉยต่อผู้โง่เขลา”
(อัลกุรอาน 7:199)
การให้อภัยไม่ใช่ความอ่อนแอ แต่เป็นสัญลักษณ์ของจิตใจที่สูงส่งและความเข้มแข็งภายใน แท้จริงแล้ว ผู้ที่แข็งแกร่งคือผู้ที่ควบคุมตนเองยามโกรธ ไม่ใช่ผู้ที่รีบแก้แค้น ท่านนบีมุฮัมมัด (ขอความสันติและพรจงประสบแด่ท่าน) เป็นแบบอย่างของการให้อภัย ท่านได้อภัยให้กับผู้ที่เคยทำร้ายท่านในมักกะฮ์ และกล่าวกับพวกเขาในวันพิชิตเมืองว่า: “จงไปเถิด พวกท่านเป็นอิสระแล้ว”
ผู้ที่ให้อภัยจะมีชีวิตที่สงบ เพราะหัวใจของเขาปราศจากความเกลียดชัง เขาหลับอย่างสบายใจโดยไม่อาฆาตใคร ส่วนผู้ที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นนั้น เขาทรมานตัวเองก่อนจะทำร้ายผู้อื่น
ดังนั้นท่านนบีมุฮัมมัด (ขอความสันติและพรจงประสบแด่ท่าน) กล่าวว่า: “ไม่อนุญาตให้มุสลิมตัดสัมพันธ์กับพี่น้องของเขานานเกินสามวัน”
เราจงปลูกฝังคุณธรรมแห่งการให้อภัยในครอบครัวและลูกหลานของเรา เพราะมันทำให้ผู้คนใกล้ชิดกันมากขึ้น และทำให้ความสัมพันธ์แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น ผู้ที่ให้อภัยและปรับปรุงสิ่งดีงาม ผลบุญของเขาจะอยู่กับอัลลอฮ์ และอัลลอฮ์ทรงรักผู้ที่ทำความดี
